ເລີ່ມຕົ້ນ

ໃນຊຸມປີ 1830 ຫຼັງຈາກການເກີດຂອງລົດໄອນ້ຳບໍ່ດົນ, ບາງຄົນໄດ້ຄິດທີ່ຈະໃຊ້ໄມ້ ແລະ ຢາງເປັນ "ທາງລົດໄຟ" ສຳລັບລໍ້ລົດ, ເພື່ອໃຫ້ລົດໄອນ້ຳໜັກສາມາດຍ່າງເທິງດິນອ່ອນໄດ້, ແຕ່ປະສິດທິພາບ ແລະ ການນຳໃຊ້ທາງລົດໄຟໃນຕອນຕົ້ນບໍ່ດີ, ຈົນກ່ວາປີ 1901 ເມື່ອ Lombard ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາໄດ້ພັດທະນາລົດລາກສຳລັບປ່າໄມ້, ໄດ້ປະດິດທາງລົດໄຟທຳອິດທີ່ມີຜົນກະທົບຕົວຈິງທີ່ດີ. ສາມປີຕໍ່ມາ, ວິສະວະກອນຄາລິຟໍເນຍ Holt ໄດ້ນຳໃຊ້ສິ່ງປະດິດສ້າງຂອງ Lombard ເພື່ອອອກແບບ ແລະ ສ້າງລົດໄຖໄອນ້ຳ "77".

ມັນແມ່ນລົດໄຖນາຕິດຕາມຄັນທຳອິດຂອງໂລກ. ໃນວັນທີ 24 ພະຈິກ 1904, ລົດໄຖນາໄດ້ຜ່ານການທົດສອບຄັ້ງທຳອິດ ແລະ ຕໍ່ມາໄດ້ນຳໄປຜະລິດເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ. ໃນປີ 1906, ບໍລິສັດຜະລິດລົດໄຖນາຂອງ Holt ໄດ້ສ້າງລົດໄຖນາລໍ້ລາກທີ່ໃຊ້ເຄື່ອງຈັກເຜົາໄໝ້ພາຍໃນທີ່ໃຊ້ນ້ຳມັນເຊື້ອໄຟຄັນທຳອິດຂອງໂລກ, ເຊິ່ງເລີ່ມຜະລິດເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍໃນປີຕໍ່ມາ, ເປັນລົດໄຖນາທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ສຸດໃນເວລານັ້ນ, ແລະ ກາຍເປັນຕົ້ນແບບຂອງລົດຖັງຄັນທຳອິດຂອງໂລກທີ່ພັດທະນາໂດຍຊາວອັງກິດໃນອີກສອງສາມປີຕໍ່ມາ. ໃນປີ 1915, ຊາວອັງກິດໄດ້ພັດທະນາລົດຖັງ "Little Wanderer" ຕາມຮອຍຂອງລົດໄຖນາ "Brock" ຂອງອາເມລິກາ. ໃນປີ 1916, ລົດຖັງ "Schnad" ແລະ "Saint-Chamonix" ທີ່ພັດທະນາໂດຍຝຣັ່ງໄດ້ຕາມຮອຍຂອງລົດໄຖນາ "Holt" ຂອງອາເມລິກາ. ລົດໄຖນາລໍ້ລາກໄດ້ເຂົ້າສູ່ປະຫວັດສາດຂອງລົດຖັງເປັນເວລາເກືອບ 90 ປີໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ແລະ ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນມາຮອດປະຈຸບັນ, ແລະ ເສັ້ນທາງໃນປະຈຸບັນ, ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຮູບແບບໂຄງສ້າງ ຫຼື ວັດສະດຸ, ການປຸງແຕ່ງ, ແລະອື່ນໆ, ກຳລັງເພີ່ມຄຸນຄ່າໃຫ້ກັບຄັງສົມບັດຂອງລົດຖັງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ແລະ ເສັ້ນທາງໄດ້ພັດທະນາເປັນລົດຖັງທີ່ສາມາດຕ້ານທານກັບການທົດສອບຂອງສົງຄາມໄດ້.

ປະກອບ

ລາງລົດໄຟແມ່ນວົງແຫວນໂສ້ທີ່ມີຄວາມຍືດຫຍຸ່ນທີ່ຂັບເຄື່ອນໂດຍລໍ້ທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວທີ່ອ້ອມຮອບລໍ້ທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວ, ລໍ້ບັນທຸກ, ລໍ້ໄຟຟ້າ ແລະ ລໍ້ລາກບັນທຸກ. ລາງລົດໄຟປະກອບດ້ວຍເກີບລົດໄຟ ແລະ ໝຸດລາງລົດໄຟ. ໝຸດລາງລົດໄຟເຊື່ອມຕໍ່ລາງລົດໄຟເພື່ອສ້າງເປັນຈຸດເຊື່ອມຕໍ່ລາງລົດໄຟ. ປາຍທັງສອງຂອງເກີບລົດໄຟມີຮູ, ເປັນຕາໜ່າງກັບລໍ້ທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວ, ແລະ ມີແຂ້ວໄຟຟ້າຢູ່ກາງ, ເຊິ່ງຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ລາງລົດໄຟຊື່ ແລະ ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ລາງລົດໄຟຕົກລົງເມື່ອຫັນ ຫຼື ມ້ວນຖັງ, ແລະ ມີກະດູກຂ້າງຕ້ານການເລື່ອນທີ່ເສີມແຮງ (ເອີ້ນວ່າຮູບແບບ) ຢູ່ດ້ານຂ້າງຂອງການຕິດຕໍ່ພື້ນດິນເພື່ອປັບປຸງຄວາມແຂງແຮງຂອງເກີບລົດໄຟ ແລະ ການຍຶດຕິດຂອງລາງລົດໄຟກັບພື້ນດິນ.